Pola Gojawiczyńska

Pola Gojawiczyńska urodziła się 1 kwietnia 1896 w Warszawie w rodzinie rzemieślniczej. Była córką Anastazji z Krawczyków i Jana Koźniewskiego, stolarza, który prowadził warsztat przy ulicy Nowolipki. Uczyła się w szkole powszechnej, jednak w 1905 po strajku szkolnym została wydalona ze szkoły. Później pobierała naukę na kompletach, na pensji, wreszcie rozpoczęła kursy dla wychowawczyń w ochronce. 

W 1914 jej rodzina wyjechała do Rosji.

W 1920 wyszła za mąż za Stanisława Gojawiczyńskiego, rok później urodziła córkę Wandę.

Debiutowała w prasie 1915, ale literaturą zajęła się na dobre 1931, uzyskawszy stypendium literackie z polecenia Z. Nałkowskiej. Pracowała w redakcji Gazety Polskiej. 1943 aresztowana przez Niemców, przebywała pół roku na Pawiaku. 

Po wojnie w Łodzi, później w Warszawie.

Twórczość o charakterze realistycznym oraz psychologicznym. Powieści środowiskowe, 

np. Ziemia Elżbiety (1934) o życiu na Górnym Śląsku. 

Rozgłos i popularność zyskała po opublikowaniu Dziewcząt z Nowolipek (1935), 

za którą otrzymała nagrodę literacką Warszawy, i jej ciągu dalszego - Rajskiej jabłoni (1937).

Zmarła 29 marca  1963 roku, została pochowana na  Powązkach  w Warszawie.