Kazimiera Iłłakowiczówna

Kazimiera Iłłakowiczówna urodziła się 6 sierpnia 1882 roku w Wilnie. Była nieślubnym dzieckiem Barbary Iłłakowiczówny i Klemensa Zana. Jeszcze jako małe dziecko straciła oboje rodziców iprzeszła pod opiekę Zofii Zyberko-Buynowej. Wychowywała się na dworku ziemiańskim w Witebszczynie. 

Już jako kilkuletnia dziewczynka pisała swoje pierwsze wiersze.

 Publicznie zadebiutowała w 1904 roku utworem Jabłonie, który opublikował „Tygodnik Ilustrowany”. Przez niemal całe życie zaliczała się do grona najwybitniejszych postaci polskiego życia literackiego, nie tylko międzywojennego. 

Z jednej strony fascynował ją feminizm, a z drugiej wiara chrześcijańska, wszystkiego była ciekawa. Dlatego otaczał ją krąg przyjaciół o przeróżnych poglądach, poczynając od Juliana Tuwima, popez Witkacego i Marię Dąbrowską. 

Naukę pobierała najpierw w domu, potem w Warszawie, a maturę eksternistycznie zdała wPetersburgu. Na studia wyjechała do kolegium dla cudzoziemek w Oksfordzie, lecz po zaledwie roku powróciła do Polski, na Uniwersytet Jagielloński, gdzie studiowała polonistykę i anglistykę. W 1914 roku uzyskała absolutorium. 

Dwa lata pierwszej wojny światowej spędziła na froncie jako sanitariuszka w armii rosyjskiej.

W latach 1926-1935 oddelegowano ją do Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie pełniła funkcję osobistego sekretarza Józefa Piłsudskiego.

W okresie międzywojennym swoje wiersze publikowała między innymi w największym ówcześnie polskim piśmie literackim „Wiadomościach Literackich”. Lata 1939-1947 spędziła w Rumunii. 

Pokilku latach emigracji powróciła do Polski i osiedliła się w Poznaniu. 

Iłła, jak nazywali ją najbliżsi, do dziś uważana jest za mistrzynię wiersza tonicznego,

największą od czasów Jana Kasprowicza. Dzięki niesłychanej zdolności obserwacji otoczenia, 

a przede wszystkim jego opisu, wiersze poetki zdają się posiadać magiczną moc.

Pisała również dla dzieci, zarówno poezję jak i prozę. 

Zasłynęła również jako tłumaczka dzieł z języka angielskiego, rosyjskiego, rumuńskiego i węgierskiego. 

Przez ostatnie lata życia była niewidoma w wyniku nieudanej operacji katarakty.

Zmarła 16 lutego 1983 roku w Poznaniu.  Została pochowana na Powązkach w Warszawie.