Helena Radlińska

Helena Radlińska (z.d Rajchman) urodziła się 2 maja 1879 roku w Warszawie. Pochodziła z żydowskiej rodziny należącej do elity warszawskiej. Dorastała wśród bardzo znanych i cenionych osobistości. Dzięki niedzielnym spotkaniom organizowanym przez rodziców - Melanię Rajchman (z.d Hirszfeld) - pisarke, oraz Aleksandra Rajchmana - założyciela  i pierwszego dyrektora Filharmonii Narodowej miała okazję poznać m.in Marię Konopnicką, Henryka Sienkiewicza, Elizę Orzeszkową, Ignacego Jana Paderewskiego czy Władysława Reymonta. W 1897 roku ukończyła pensję Henryki Czarnockiej i dwuletnie tajne kursy nauczycielskie, organizowane przy tej pensji. Zdała egzamin rządowy uprawniający do nauczania w szkolnictwie prywatnym i zadebiutowała jako pisarka swoją pierwszą pracą "Kto to był Mickiewicz?" Pracowała w czytelni Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynnosći i ukończyła tajny kurs pielęgniarski. W wieku 23 poślubiła lekarza Zygmunta Radlińskiego i rozpoczęła nauczanie języka polskiego i historii na pensjach warszawskich. w 1905 roku wraz z mężem została zesłana na Syberię. Rok później udało im się jednak uciec. Była czynną działaczką wielu towarzystw i organizacji: należała do Towarzystwa Pedagogicznego, Koła Wychowawców, Związku Towarzystwa Samopomocy Społecznej,  w latach 1913-1917 współpracowała z  Centralnym Biurem Szkolnym, Polskim Związkiem Ludowym, Związkiem Chłopskim, Polskim Stronnictwem Ludowym – Wyzwolenie. Była związana z obozem Józefa Piłsudskiego, Departamentem Wojskowym NKN, Polską Organizacją Wojskową, gdzie pełniła odpowiedzialne funkcje, była członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego. W momencie odzyskania niepodległości skończyła służbę ze stopniem porucznika. Przez krótki okres czasu pracowala w Ministerstwie Wyznać Religijnych i Oświecenia Publicznego. Głosiła teorię że przedmiotem pedagogiki społecznej jest wzajemne oddziaływanie wpływów środowiska i przekształcających środowisko sił jednostek. w 1934 roku ukazała się jej praca "Książka wsród ludzi", rok później została opublikowana "służba społeczna pielęgniarki", "Stosunek wychowawczy do środowiska społecznego. Szkice z pedagogiki społecznej" a także "Społeczne przyczyny, Społeczne przyczyny powodzeń i niepowodzeń szkolnych". Podczas okupacji została poważnie ranna a wszystkie jej prace uległy spaleniu. Podczas II wojny światowej współpracowała z Armią Krajową a po jej zakończeniu przeniosła się do Łodzi by rozpocząć pracę na tamtejszym uniwersytecie. Zmarła 10 października 1954 roku tamże. Została pochowana na warszawskich Powązkach.